A TÚA PRIMEIRA VEZ NA FEIRA FRANCA

Partimos da base que a miña primeira feira, non coincide coa primeira realmente que se fixo en Pontevedra, esa por desgraza perdinma, e moitas máis…pero chegou o día que, por fin, puiden vivila plenamente e coñecela en todo o seu esplendor.

Diso fai como un once anos, aínda vivía en Madrid, e recentemente aterrada dunhas vacacións en Grecia, empalmé voo en Barajas cara a Pontevedra. Era un venres á tarde, de tamén un verán espectacular, do mesmo xeito que o actual.

Esa tarde cheguei a casa da miña nai, e por esas “ansias de comerte” Pontevedra, a pesar do cansazo de non se cantas horas de voos e de aeroportos varios, pedín á miña familia, que xa que estaba unha noite tan preciosa, que saísemos a cear pola zona vella e tomarnos logo un café, ou o que se terciase á luz da Peregrina. E así fixemos…

A miña primeira sorpresa foi ao entrar pola Ferrería camiño da Praza dá Leña, estaban a montar A Porta de Trabancas e “tapando” como podían as “ruínas” por entón do Savoy. Ao fondo decorados de tea os soportais da Ferrería.

Se mirabas a San Francisco podías ver até dragones!!!; e era todo completamente real, aínda non probaramos nin unha pinga de viño. Pero sabedes o que máis me chamou a atención no ambiente? O cheiro ao heno, á palla que se estendía por todos lados no chan da cidade. Encántame ese cheiro, e estaba toda Pontevedra impregnado del.

Baixamos cara á Praza da Leña, polo camiño estandartes, bandeiras, pendóns, escudos, emblemas familiares…colgando de xanelas, fachadas, balcóns, de lado a lado nas rúas…Era como unha nena pequena cando acenden a iluminación de nadal, e non pode deixar de mirala toda ollos.

E oh!!! A Praza da Leña, pódese ser máis bonita e coqueta nunha cidade que esa praza?… é difícil, pero nesa noite, nesa a miña primeira noite de Feira Franca, bateu todas as marcas.

Ante nós todo perfectamente decorado para a ocasión, mesas, cadeiras, aveños varios, cubertos, vaixelas, toldos…todo todo todo… trasladándoche a esa cidade que imaxinabas cando lías historias do gremio dos Mareantes, case case cría poder ver asomar a Pedro Madruga achegándose por baixo do arco do Museo de Pontevedra.
A cea foi memorable, o ambiente indescritible…

Se mirabas a San Francisco podías ver até dragones!!!; e era todo completamente real, aínda non probaramos nin unha pinga de viño.

Ao día seguinte por motivos familiares non comemos na cidade, tiñamos unha comida en Marín. Alá que fomos, pero a iso das oito da tarde cando regresabamos, había “mareas” de persoas que saían de alí vestidas de medievo con rumbo a Pontevedra.

Unha vez na cidade, por suposto, tiña chamadas pendentes que me instaban a achegarme a tomar algo na Praza da Verdura… e foi entón cando puiden vivir a Feira Franca en plena ebulición. Tardei como media hora en poder chegar desde Michelena á altura do Banco de España, á parte de abaixo, onde Curros Enríquez… na miña vida vira tanta xente reunida marchando dun lado a outro a paso de boi e encima de bo humor. De súpeto o “tapón” desfacíase e xa máis ou menos podías moverte libremente.

Chamoume moito a atención ver a familias enteiras, desde o máis maior ao máis pequeno, ataviados para a ocasión e preparándose para disfrutar en grandes ceas familiares polas diferentes rúas da zona vella. Algunhas desas mesas, absolutamente espectaculares, con boas mantelerías, vaixelas, cristalerías e candelabros dignos dunha mesa de Cinco Tenedores.

E oh!!! A Praza da Leña, pódese ser máis bonita e coqueta nunha cidade que esa praza?… é difícil, pero nesa noite, nesa a miña primeira noite de Feira Franca, bateu todas as marcas.

Outra cousa que me pareceu agradablemente sorprendente, é que a pesar das grandes inxestas de comida e alcol por todas as partes, o ambiente que se respiraba na rúa era san, a xente estaba alegre, contenta, cantando nas súas mesas, bailando…

Ai o humor!! Que nunca falte. Algo moi divertido é ver familias ou cuadrillas de amigos, que van de época, pero temáticos todos eles coordinados. Rin moitísimo cunha cuadrilla de mozos novos que ían caracterizados de leprosos, e estando sentada con amigos na terraza duns dos bares da Praza da Verdura, estes mozos ao seu paso, de cando en cando, mostraban puñadiños do que parecía carne picada, dicindo “maldita lepra”…

Esa noite foi divertidísima, amencemos todos ás sete da mañá, tomándonos un merecido e reparador chocolate con churros. O tempo cambiara por completo, respectando por sorte a Feira Franca, pero ao día seguinte, nese amencer caía unha fina choiva desas que che cala sen darte conta, e o ceo estaba totalmente plomizo.

En anos posteriores, xa descubrín o resto desta gran festa, a Alameda, os postos de Santa María, o ambiente por Teucro, Alhóndiga e, en fin, en toda Pontevedra.

Hai que recoñecer que é unha gran festa, aínda que para a min poríalle un “pero”, e é que non me gusta ver animais nela, non me gusta ver nin burros, nin aves rapaces, nin currais con diferentes animais recreando granxas, nin nada polo estilo. Do mesmo xeito que noutras moitas festas, opino que non se debe utilizar animais para ningún tipo de diversión, e menos onde hai concentradas centos ou miles de persoas. Polo demais…